|
چهارشنبه 24 مهر "دیپلماسی لبخند" در آزمون عملی ژنو
منصور امان
پس از یک دوره ژست و تعارُف دیپلُماتیک، اکنون دولت جدید جمهوری اسلامی
شانس آن را یافته است که ادعاهای خود رو به طرفهای خارجی در مورد "تغییر
سیاست هسته ای" و وعده هایش به مردُم ایران پیرامون کاستن از تنش هسته ای و
فشار تحریمها را به عمل نزدیک سازد.
پیشتر، پایوران ارشد آمریکایی و اُروپایی، خوشنودی و اُمیدواری خود از تغییر لحن مقامهای دولت جدید جمهوری اسلامی را ابراز داشته اند و همزمان تاکید کرده اند که ارزیابی نهایی در این باره را به اقدامهای عملی حاکمان ایران موکول می کنند. از سوی دیگر، اکثریت قاطع مردُم ایران نیز از پایان یافتن بُحران دیرپای هسته ای و مُتوقف شدن سُقوط آزاد سطح زیست و کار خود پُشتیبانی کرده و به هر اقدامی که سنگینی هزینه های تحمیل شده ماجراجویی خارجی "نظام" بر دوش آنها را کاهش می دهد، به دیده مُوافقت می نگرد. از این زاویه و تا آنجا که به فاکتورهای بیرونی برمی گردد، نمایندگان دولت آقای روحانی در موقعیت بسیار مُناسبی برای حل و فصل درگیری هسته ای با آمریکا و اُروپا بسر می برند و هرگاه خواست یا توانایی پیشبُرد چنین هدفی را داشته باشند، به پیش شرطهای تامین شده مُطمینی می توانند تکیه کنند. نخُستین گام واقعی در این راستا، ارایه پیشنهادهایی است که اقدامهای مُشخص جمهوری اسلامی در راستای شفاف سازی فعالیتهای هسته ای خود و ابهام زدایی از ماهیت آن را در بر بگیرد. این همان مبنایی است که تفاوت رویکرد هسته ای دولت جدید با قبلی را آشکار می سازد و گرنه، آقای احمدی نژاد و همکارانش نیز به گونه پیوسته برای مُذاکره اعلام آمادگی می کردند و با جدیتی مُشابه، از خواست "حل مساله" سُخن می راندند، بدون آنکه عمل مُشخصی را پُشتوانه آن سازند. تجربه هشت سال گذشته نشان داد که این راه به کجا ختم می شود. نشست ژنو را می توان ایستگاهی در کنار دو ریل تصور کرد. از این نُقطه می شود بر قطار دیگری نشست، همچنان که می شود به سفر با قطاری که به ناکُجاآباد می رود، ادامه داد. بنابراین، شاید مُهم ترین نتیجه دیدار در ژنو این شناخت باشد که دولت آقای روحانی بلیط کُدام قطار را در جیب دارد. |
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر